မသိစိတ္ကို ကုတ္ျခစ္ေန
ေမ့ၿပီထင္ထားေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား
ေမွာင္ၿပီထင္ထားေသာ အ႐ုဏ္ဦးမ်ား
မွန္တယ္ထင္ထားေသာ အမွားမ်ား
အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္လိုက္စဥ္ နာက်င္လာ
တစ္ညလံုးၾကယ္ေတြ ေႂကြခဲ့သလိုလို ။
ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ
ေၾကာက္ခမန္းလိလိလွပတဲ့ အိမ္မက္ေတြေပၚက
ဝဋ္ေႂကြးေတြအားလံုး အားလံုးၾကယ္သီးျဖဳတ္ၿပီး
ခုန္ဆင္းခ်င္ေသာအခ်ိန္တိုင္း မမကိုေမ့လိုတယ္ ။
သစ္ရြက္ေႂကြတယ္ ၊ မိုးရြာတယ္ ၊ ႏွင္းက်တယ္
ရထားတစ္စင္းလံုး ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုသံေတြနဲ႔ျပည့္ေနရင္
ေရာက္ရာအရပ္က မမကိုလြမ္းတယ္ ၊ သံသရာ
ဥျသသံေတြ ဆူညံေသာ ။
လူတစ္ေယာက္လံုး ႂကြင္းက်န္ခဲ့တဲ့
သခ်ၤာပုစၧာဟာ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ေရးျဖစ္တယ္
အမွန္တရားဟာ မမႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေျခေထာက္မွာ
တည္တယ္
ပြဲေတာ္တစ္ခုလံုး ျပည္ဖံုးကားခ်လို႔မရတဲ့အခါ
ဂစ္တာႀကိဳးေတြအကုန္ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္တယ္
ကဲ - ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ - တဲ့ ။
ဘာမွမတတ္ႏိုင္စြမ္းတဲ့
ၾကယ္မဲ့ ... လမဲ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး
ဟိုတုန္းကအနမ္းေတြနဲ႔ ျပာလြင္ေနတယ္
ေဆာက္တည္ရာမရတဲ့အခါ မမဟာ တရားျဖစ္ၿပီး
တရားစစ္စစ္ကို႐ွာတဲ့အခါ မမဟာ ဓားျဖစ္လာတယ္
မမနာမည္ဟာ တနလၤာနံနဲ႔စလို႔
တနလာၤေန႔မွာပဲ ဘုရားေက်ာင္းသြားတယ္
က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ေတာက္ေလာင္ေနေတာ့တယ္ ။
တိတ္ပါ
တေယာကို ကြၽန္ေတာ္ေခ်ာ့ထိုးေနမိတယ္
ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္းရယ္ ....
ႏွစ္ေယာက္တည္းရိွေနမယ့္ မမတို႔ကို စိတ္ပူတယ္
ဘဝကိုစိတ္နာတိုင္း ဘြန္ဆိုင္းပင္ကေလးေတြစိုက္
အလွေမြးငါးကေလးေတြကို အစာေကြၽး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ဘာလဲလို႔ေမးရင္
သဲေျမျပင္ေပၚမွာ ေရစက္ကေလးေတြခ်ၿပီး ေရးျပမယ္ ။
တိမ္ေတြ
တစ္ေယာက္တည္းလား ၊ မိသားစုလိုက္လား
ေသခ်ာတာကေတာ့ ... သူတို႔ေတြဟာ
ေကာင္းကင္အိမ္မွာ ေနႏိုင္ၾကပါတယ္
လူေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ေနေပါ့ ။
မမၾကားဖူးသလား
ညီမေလးမမျမင့္ တဲ့
ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ တဲ့
ဂႏၴဝင္မမ တဲ့
န်ဴးကလီးယားေခတ္မွာလည္း
ရာဇဓာတုကလ်ာေတြ ေမြးခဲ့တယ္ ။
အဲဒါ ကြ်န္ေတာ့္မမဆိုၿပီး ...
ၾကယ္ေတြဆီ လက္ညႇိဳးထိုးျပခဲ့တာ
မေသခ်ာမႈကိုက မမပဲမဟုတ္လား ။
ကြၽန္ေတာ္ ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုတာဟာ
ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ေနျခင္းတမ်ိဳးပါပဲ
ကံဆိုးသူသြားရာ ...
ကဗ်ာေတြကလည္း မိုးလိုလိုက္ရြာတယ္
တခါတေလဆို ၊ မိုးခါးေရေတြပါရြာတယ္ ။
ကမ႓ာဦးမိန္းမတစ္ေယာက္ကို
န ံ႐ိုးနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ေသာ လူ ...
ဘဝဆက္တိုင္း ငရဲသစ္ငုတ္ျဖစ္ေစ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္ဆိုမိတဲ့အခါ
ကြၽန္ေတာ့္မမ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
ကြၽန္ေတာ္႔မမနဲ႔ သူ ... ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ။
K သူ
