မမေရ ... ကိုယ္ဟာ
အသက္ငယ္တယ္
အသည္းငယ္တယ္
လိပ္ျပာငယ္တယ္ ။
ကမ႓ာေျမႀကီးက
အက္တမ္တစ္ပြင့္နဲ႔
အစျပဳခဲ့သလိုေပါ့
တစ္ဘဝလံုးဟာ
မမနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ေန႔မွာ
စတယ္ ။
ပင္လယ္ျပာႀကီးက
မိုးစက္ကေလးတစ္စက္နဲ႔
အစျပဳခဲ့သလိုေပါ့
မ်က္ရည္ေခ်ာင္းေလးက
မမနဲ႔ ေဝးတဲ့ေန႔မွာ
စတယ္ ။
စတယ္ - ဆိုတာ
ဆံုးမယ္လို႔လည္း
ႀကိဳတင္ေျပာျခင္းပဲ
မဟုတ္လား ... ။
လကၤာဒီပတေခတ္လံုး
တဝဂူပံုျပင္တခုလံုး
ေတာင္ငူရာဇဝင္တခုလံုး
ေနာက္ ... ၂၁ ရာစုတခုလံုး
အစေတြနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္လို႔
မဆံုးေတာ့ဘူး
မဟုတ္လား ။
မမေရ ... ကိုယ္ဟာ
ေမတၱာႀကီးမားတယ္
သစၥာႀကီးမားတယ္
ပရိေဒဝႀကီးမားတယ္ ။
ကံစီမံရင္
ဝတ္မႈံေလးတစ္ပြင့္စာ
မမနမ္းတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းမွာ
ေနရာယူလိုက္ခ်င္တာပါပဲ
ႏွင္းဆီႏြမ္းတဲ့အခါ
ကံစီမံရာ အနင္းခံရေတာ့
ဘာျဖစ္သလဲ ... ။
ကိုယ္အေၾကာက္ဆံုးက
မဟာသယေလးေတာ္တင္ပြဲနဲ႔တူတဲ့
မမ ကိုယ့္ကိုခြဲခြာသြားမွာကိုပဲ
အဲဒါ ...
အခ်စ္ကိုဆံုး႐ႈံးရမွာေၾကာက္တဲ့
ေရာဂါ လို႔ ေခၚတယ္ ။
K သူ
