အ မိ မ ႏၲ ေ လ း

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ / မျဖစ္ႏိုင္ဘူး 

ဘယ္သူေျပာႏိုင္သလဲ ၊ ေသခ်ာတယ္ ဒါဟာေနာက္ဆံုးလို႔ ။

ေအာင္ပင္လယ္ ဘယ္မွာလဲဆိုတာ သူမေသခ်ာ ငါမေသခ်ာ
အဆံုးစမဲ့လယ္ကြင္းနဲ႔ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမွန္သမွ်ထဲမွာ ပင့္သက္ဟာ
လြင့္ထြက္သြားတဲ့ မ်က္ရည္ေလးတစ္စက္ပဲ ။

ႏွင္းေတြကိုခ်ဳပ္ဝတ္ထားေပမယ့္ သူမခ်မ္းဘူး ၊ ငါခ်မ္းေနတယ္
မႏၲေလးေတာင္ ပတ္လမ္းေလး ၊ တစိမ့္စိမ့္ေအးလား ေအးရဲ႕ ။
ေရႊသားေတြလား ၊ ေတာ္ဝင္မႈရဲ႕ ဝိဉာဥ္ေတြလား မကြဲျပားေသာ
ရတနာပံုမုဌ္ဦးႀကီးထဲက ေျခက်င္းသံတခြၽင္ခြၽင္ေတြ ...
ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဆီက လြင့္ပ်ံ့လာမယ့္ တရားဓမၼသံေတြ ...

ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ တဆံုးၾကည့္မယ္
သိပၸံေခတ္နဲ႔ မႏၱေလးဟာ သူမေသခ်ာ ငါမေသခ်ာေတြမ်ားတယ္...။

ျမနႏၵာရဲ႕ ေရညိဳညိဳနဲ႔ က်ံဳးၿမိဳ႕႐ိုး ၊ ပန္တ်ာေက်ာင္း ၊ ဝါးရြက္စိမ္းရနံ႔
သုဓမၼာဇရပ္တန္း ၊ ငါ့မိခင္ကိုလြမ္းသလိုမ်ိဳး ငါလြမ္းဆြတ္ေနဦးမယ္
ေနာက္ဆံုးျဖစ္ႏိုင္ေသာ အၾကည့္နဲ႔ ငါၾကည့္တယ္ ... ။

ေစ်းခ်ိဳေတာ္ ၊ အိမ္ေတာ္ရာဘုရား ၊ အသက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တူတဲ့
နာရီစင္ ၊ ေရနီေျမာင္းရဲ႕ကိုယ္သင္းရနံ႔ ၊ ဆည္းဆာနဲ႔ ေဂါဝိန္ဆိပ္ကမ္း
အသက္႐ႈတိုင္းလြမ္းေနမယ္ ၊ အသက္မ႐ႈလည္း လြမ္းေနမယ္ ။

ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ တဆံုးၾကည့္မယ္
မႏၱေလးတကၠသိုလ္နဲ႔ အပ်ိဳဟာ သူမေသခ်ာ ငါမေသခ်ာေတြမ်ားတယ္ ။

မဟာျမတ္မုနိ ၊ ေၾကးသြန္းယဥ္ေက်းမႈ ၊ ေက်ာက္ဆစ္လက္ရာ
မွန္စီေရႊခ် လက္ဆယ္ျဖာ ၊ သဒၶါဟာ အညာရဲ႕ ရတနာပါပဲ ... ။
ခပ္ေဝးေဝးေတာင္တန္းေတြကို ႐ွမ္းမေလးလို႔ ပညတ္ၿပီး
ေဟာဟိုစစ္ကိုင္းေတာင္တန္းေတြကိုေတာ့ နိဗၺာန္လမ္းလို႔ ကင္ပြန္းတပ္မယ္
ျဖစ္လြယ္ ပ်က္လြယ္သခၤါရေတြထဲ ထာဝရလွၾကပါေစလို႔ ... ။

ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ တဆံုးၾကည့္မယ္
ေရဇလာနဲ႔ ေဗဒါဟာ ေတာင္သမန္ရဲ႕ အသိမ္ေမြ႔ဆံုးအႏုပညာပဲ ... ။

စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ထန္းေတာ ၊ လိေမၼာ္ေရာင္ဆည္းဆာ ၊ ဦးပိန္တံတား
လေရာင္ေတြနာဖ်ားသြားေစႏိုင္ေသာ အလွတရားနဲ႔ ၊ မဖုရားရဲ႕ ...
မကိုဋ္ေတာ္က ပန္းေတြလို ေလညင္းဟာ ဧရာဝတီနံ႔တသင္းသင္း
ေတာင္သမန္ဟာ ရတနာပံုေခတ္ရဲ႕ သီခ်င္းလို
ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ႏွလံုးေသြးနဲ႔ေရးမွတ္ထားတယ္ ရတနာပံုတကၠသိုလ္ကို ။

ဒါေတြဟာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ တဆံုးၾကည့္မယ္
ဒီကဗ်ာနဲ႔ အမိမႏၲေလးဟာ အလွမ္းေဝးစရာသခၤါရေတြရိွတယ္ ။

မင္းခသူ ( K သူ )

Nov.29
2 0 1 5 .