အနမ္းနဲ႔ သူဆမ္းမသြားတဲ့
ကြၽမ္းဖြယ့္ အပူလမ္းအၾကားမွာ
အလြမ္းမဲ့လူတန္းစား ျဖစ္လိုတယ္။
မဟာကမ႓ာ ဝဋ္စခန္းစဥ္မွာ
ကဗ်ာဆရာ ကြၽတ္တန္းဝင္ဖို႔
အလြမ္းမွ်င္ အလြမ္းမိုးကိုလည္း
ပန္းပင္ ပန္းပ်ိဳးလို႔
ပန္းခ်ိဳးကာ ေစတီေတာ္၌
ပူေဇာ္လိုက္မယ္ ။
အသနားမရိွ ေပ်ာ္
တပါးမၾကည့္ မေခၚ
ဘုရား တပည့္ေတာ္ရဲ႕
ရင္ေျမ့အ႐ွင္ သူစိမ္းကားကို
အပူၿငိမ္းမလားလို႔ ေမ့လိုတယ္
မေတြ႔လိုတယ္ ဆိုပါမွ ... ။
ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ေသာ္ျငား
ေကာင္းကင္ကား မဟုတ္သလို
သမုဒၵရာကို ၾကည့္ေသာ္ျငား
သမုဒၵရာကား မဟုတ္သလို
ေျမျပင္ကို ၾကည့္ေသာ္ျငား
ေျမျပင္ကား မဟုတ္သလို
သူ႔႐ုပ္လႊာ ကမ႓ာကုန္စိုးလို႔
မိုးေျမက သူ ... သူျဖစ္ေလေတာ့
႐ိုးေျမက် အပူ ... အပူျမစ္မွာ
ယူပစ္စရာ အဝိဇၨာမ်ားကလည္း
တမူသစ္လာ ဣဌာတရားပါပဲ
စကားသံ တဝက္တပ်က္မ်ားကလည္း
ဪ ... ဓားလွံ လက္နက္မ်ားပါပဲကြယ့္
ဆက္ဆက္ အလြမ္းငရဲခံရင္း
မလြမ္းလည္း ဘဝင္အေဆြးယွက္
လြမ္းလည္း သခင္အေဝးထြက္ၿပီမို႔
ကိုယ့္မွာေတာ့ ... ႐ွင္ေရးခက္လွ ။
မင္းခသူ
