ဥတၱရေလေျပႏွင္း

ေျခဆင္းမပါတဲ့ သီခ်င္းလို 

ႏွင္းေတြၾကား တစ္ေယာက္တည္း 
ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ လြမ္းတယ္ ။

ေရျပင္ကိုၾကည့္ရင္း
ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ရင္း
ငါလည္းမင္းကို ေမ့တတ္သြားမွာေပါ့
တကယ္ေတာ့ ဘာမွမေသခ်ာ
ဘဝဟာ ဆည္းဆာထဲခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့ခ်ိန္ ။

ခ်စ္သူမမီွတဲ့ လက္ေမာင္းေတြကို
တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း စီရီခင္းက်င္းတဲ့အခါ
မ်က္ရည္အင္းမွာ ၊ တံတားတစင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီ
ပင့္သက္ေမာနဲ႔ ေဗဒါေတြေမွ်ာပစ္ခဲ့ၿပီ
ရင္ဘတ္ျမစ္က်ိဳး ၊ ႏွင္းမိုးသက္ေႂကြ
ႏွင္းေတြ ႏွင္းေတြဆိုတာ မင္းေျခရာလို
ကိုယ့္ေပၚ စိမ့္ယိုခဲ့ေပါ့ ။

ခပ္ေဝးေဝးက လွမ္းၾကည့္ရင္
ျမင္ႏိုင္တဲ့ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမွန္သမွ်ထဲ
ေသာကကို သဲသဲကြဲကြဲေတြ႔ရခ်ိန္
ေရတိမ္နစ္သူ ။

ငါ့ကို ေခၚပါ ... ငါ့ကို ေခၚပါ
ႏႈတ္ခမ္းကို ေယာင္ကိုင္းေနေအာင္ကိုက္ၿပီး
မိုက္လံုးႀကီးေနသူ ။

ေဆာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွမေတာင္းေတာ့ဘူး
သင့္အစား လက္ေမာင္းေပၚႏွင္းေတြမီွႏြဲ႔ၾက
အဲဒီလိုနဲ႔ မလွမပႀကီး က်ကြဲသြားသူ ။

ေဆာင္းလို႔ တ႐ိုတေသေခၚရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့
သိပ္ကို ပူျပင္းစရာေကာင္းေနလို႔ပါပဲ
ေက်ာင္းေတာ္ ၊ ေတာင္သမန္ ၊ သစ္ေျခာက္ပင္အို
မၾကင္လိုသူ၏ ေျခလွမ္းတို႔သည္လည္း
ကုေဋတစ္သန္းသာ ထိုက္ပါေစေတာ့ ...
ဆက္လြမ္းရင္း ၊ ဆက္ႏြမ္းရင္း ၊ သီခ်င္းနဲ႔
ညႇင္းဖြဲ႔ငိုရင္း ...
ဥတၱရေလေျပႏွင္းေရ ၊ ငါက
ညႇင္းဖြဲ႔ငိုရင္း ... ။

K သူ

Nov. 3
2 0 1 5